hatırladın mı bir resmimiz vardı senle ben tren raylarını kurmuşuz, ben 2 yaşında varım yokum, onun yanına uzanmışız sonra, mutluluk resmedilmemişse şimdiye kadar bir ucu bu fotoğraftan alınabilir dercesine bakmışız objektife
ama hep öyle kalmayacağımızı çok geç anladım ben, hep bir umut vardı içimde, bitmek bilmeyen bir umut vardı, çünkü idolümdün sen be adam, anlayana kadar yanlış olduğunu çok büyütmüştüm seni kafamda, büyük şeyleri yitirmek de ağır oluyor ve git gide ağırlaşıyor bana, kaldıramıyorum artık, olmuyor, daha fazla yitip gitmeni görmek istemiyorum. Ya ben senin garsonla konuşmanı bile örnek almıştım kendime be, kolay mı zannediyorsun bunları yazmak ama artık sadece o halinle hatırlamak istiyorum seni, tren rayının yanında uzanan uzun favorili halinle
biliyorum ben sana ne yapıyorum diyeceksin bunları okuyunca, haklısın sen bana birşey yapmıyorsun sen aynı sensin, aynı şekilde davranıyorsun ama anla artık ben o resimdeki ufaklık değilim, biliyorum ne boklar yediğini, duyuyorum, bayılırsın böyle şeyler söylemeye diye kullanıyorum, benim de kulağıma kar suyu kaçıranlar var artık, canımı acıtıyor o kar suları, istemiyorum, tanımadığım numaralara da gönül rahatlığıyla alo demek istiyorum, aklına gelir diye söylemek istedim bunların son olayla bir ilgisi yok o sadece bir tetik görevi gördü diyelim, çünkü senden öğrendiklerim arasında geriye kalan en değerli son şey paraya değer vermemekdir, hiç vermedim şu zamana kadar tıpkı senin gibi, daha çok şey vardı tıpkı senin gibi yapmaya çalıştığım ama artık hızlı hızlı kurtulmaya çalışıyorum onlardan,
velhasıl olmuyor, böyle olmuyor, uzakta olsak da birlikte olmuyor, biraz da böyle deneyelim be çakır, belki daha mutlu olmayız ama ya daha huzurlu olursak, benim o huzur için de umudum var
ve bir umudum daha var, bunları yüzüne söylemek üstüne
